کد مطلب:46715 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:21

گنجینه پرسمان » قرآن

با توجه به اين كه خداوند در قرآن ميفرمايدعليهمالسلام صلي الله وعليه وسلماز روح خود در انسان دميديمرحمهما الله بنابراين روح انسان بايد يك روح الهي باشد و ذات پروردگار از هر گناهي پاك است، پس چرا انسانها به گناه روي ميآورند؟

قبل از ورود به قسمت اصلي سؤال شما به بررسي تفسير آيه شريفه نفختُ فيه من روحي(1) ميپردازيم. خدا در اين آيه ميفرمايد كه: من از روح خود در انسان دميدم اضافه روح به خدا در اصطلاح اضافه تشريفي ناميده ميشد، يعني انسان داراي روحي بس عظيم و گرانقدر ميباشد كه شايسته است. روح خدا ناميده شود، مثل خانه كعبه كه به دليل شرافتش بيت اللَّه ناميده ميشود و ماه رمضان كه ماه خدا ناميده ميشود كه نشانگر شرافت اين ماه است. همان طور كه جسم نيست (تا نياز به خانه داشته باشد) روح هم نميباشد، پس آيه شريفه صرفاً عظمت روح انسان را ميرساند.(2)

به ديگر سخن آدمي از سويي پا در عالم ماده و دنياي پست مادي دارد و از ديگر سو به خاطر روح پرشرافتش، سر در افلاك دارد و در مقام و مرتبت از ملائك پيشي گرفته است.

رسد آدمي به جايي كه به جز خدا نبيند

بنگر كه تا چه حدّ است مقام آدميت

معناي آيه اين نيست كه خدا از روح خودش در انسان دميده، چرا كه خدا از جسم و روح پيراسته است.

حال پاسخ قسمت دوّم:

بعد از اين كه مراد از روح در اين دو آيه شريفه مشخص شد، بايد گفت هر چند كه قبول داريم روح انسان موجودي بس عظيم و شريف است اما جنبه ديگر در وجود انسان هست كه انسان را به كارهاي پست و گناه ميكشاند و منبع و سرچشمه آن غير از روح پاك الهي است كه در انسان قرار دارد. چون اين جهان سراي اختيار است و هيچ چيزي در ان نيست، انسان ميتواند كارهاي خوب انجام دهد يا اعمال زشت از او صادر گردد، و چون انسانها دراين سراي مادي و دنياي فاني قرار گرفتهاند، بعضي از آنها به دنبال خير ميروند و بعضي ديگر به دنبال شرّ. خدا به دليل مصالح مهمي، انسان را موجودي مختار خلق نموده است كه با اختيار خود اعمالي را انجام ميدهد و در دادگاه عدل الهي حساب پس ميدهد و اين هيچ ربطي به پاكي روح الهي انسان و فطرت پاك اوليه انسانها ندارد.

پي نوشتها:

1. حجر (15) آيه 29.

2. تفسير نمونه، ج 11، ص 78 و ج 17، ص 127.